Μαρτυρία ενός θαύματος και τιμωρία για μια απερίσκεπτη κουβέντα.
Πρέπει να ήταν το 1984-1985 περίπου, είχαμε πάει εκδρομή μια Κυριακή παρέα τρία ανδρόγυνα και είπαμε να ανάψουμε ένα κεράκι στον Άγιο Μύρωνα και να πάρουμε και αγίασμα. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά είπε η κουμπάρα μου ότι πολλοί δεν παίρνουν αγίασμα που δεν πιστεύουν και είπα εγώ ο έξυπνος ενώ δεν το εννοούσα ¨σαχλαμάρες,πολλά λέγονται αλλά καμιά φορά είναι ψευτιές¨.
Κατεβήκαμε στη σπηλιά και προσκυνήσαμε ,παίρνανε αγίασμα με την κουτάλα και πίνανε ,εγώ ήμουν τελευταίος ,πήρα την κουτάλα να βάλω αγίασμα μα δεν μπόρεσα να πάρω και άκουσα ένα θόρυβο σαν να τραβήχτηκε το νερό και με έπιασε κρύος ιδρώτας και είχε φανεί από το πουκάμισο ,γύρισα και είπα στον Άγιο Μύρο ¨συγχώρεσε με¨, πήγα πάλι να πάρω αγίασμα που δεν το περίμενα ότι θα ‘παιρνα και όμως πήρα από την πάνω μεριά και ήπια, ευχαρίστησα τον Άγιο Μύρο και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ξαναπώ σαχλαμάρες.
Αυτό το θαύμα το λέω και δεν ντρέπομαι σε ανθρώπους που αμφιβάλουν ,το ‘χω πει σε εξομολογήσεις ,σε καλόγερους και θα το λέω όσο ζω.